Υπάρχει μια καθημερινή σοφιστεία που λέει ότι "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο", μια πρόταση που χρησιμοποιούν συχνά οι μικροί φιλόσοφοι που διάβασαν κάποτε τον Αλχημιστή του Κοέλιο και αδυνατούν να κατανοήσουν την δυναμική της συμπαντικής τυχαιότητας. Δεν φταίνε αυτοί. Φταίει η περιορισμένη αντίληψη με την οποία είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε, να κάνουμε σχέσεις, να κοιτάμε τον κόσμο και να κάνουμε βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης.
Η φράση αυτή όμως έχει κρυμμένη μέσα της μια υπερβατική αλήθεια που δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τη πρώτη της ανάγνωση: δηλαδή την άφεση του ατόμου στη προγεγραμμένο της μοίρας. Η αλήθεια είναι ότι ναι, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και ο λόγος αυτός είναι η δική σου προσωπική τροχιά που όπως προστάζει η κβαντική φυσική (ας επιτρέψει ο αναγνώστης τον συσχετισμό), μεταλλάσσεται για πάντα κάτω από το μυστηριώδη νόμο της κβαντική περιπλοκής. Στην ουσία όλα όσα you experience (fuck it, no Greek work was good enough), τα παίρνεις μαζί σου για πάντα, σε αλλάζουν για πάντα, σε κάνουν έναν καινούργιο άνθρωπο. Μέχρι να σε αλλάξει ξανά η καινούργια σου "κβαντική εμπειρία".
Έτσι κι εσύ, κι εγώ. Κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά σε κάτι, η τροχιά μας αλλάζει. Για πάντα. Και η τροχιά αυτού του κάτι αλλάζει και αυτή και παραμένει αλλαγμένη όσο μεγάλη απόσταση και αν πάρουν αυτό το κάτι και εσύ. Για πάντα. Στην ουσία, "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο" και αυτός ο λόγος είναι η καινούργια σου τροχιά.
Έχοντας εδώ και χρόνια απαξιώσει την παρωχημένη κατηγοριοποίηση του κόσμου σε "καλό" και "κακό", δεν περνάω ούτε στιγμή κρίνοντας την καινούργια μου τροχιά. Είναι αυτή που είναι και με αυτή θα κάνω βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης, μέχρι να αλλάξει ξανά. Και όταν αλλάξει ξανά, θα την αγαπήσω και την καινούργια μου περιστροφή γύρω από τον άξονά μου γιατί στο τέλος της ημέρας, είναι εγώ. Είναι εσύ. Είναι όλοι οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που σε έκαναν ότι είσαι.
Και όσο βολτάρω ανάμεσα σε ποδήλατα, κυρίες με σκυλάκια, πλανόδιους πωλητές ποπ κορν και μουσικούς σταλμένους από τη θάλασσα, δεν θα σταματώ να σκέφτομαι πόσο γαμάτο είναι να είσαι ένα συμπαντικό μόριο, υποκείμενο της διαγαλαξιακής μπάντας που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και που η μόνη της έγνοια είναι να "σπινάρει" χορεύοντας γύρω από άστρα και γύρω από τον εαυτό της.
--
Υ.Γ. Για χρόνια προσπαθούσα να πετάξω από πάνω μου "το κολάζ". Ήρθε η ώρα να αγαπήσω το κολάζ όπως είναι και να καλοδεχτώ όλα τα καινούργια του κομμάτια.
Η φράση αυτή όμως έχει κρυμμένη μέσα της μια υπερβατική αλήθεια που δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τη πρώτη της ανάγνωση: δηλαδή την άφεση του ατόμου στη προγεγραμμένο της μοίρας. Η αλήθεια είναι ότι ναι, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και ο λόγος αυτός είναι η δική σου προσωπική τροχιά που όπως προστάζει η κβαντική φυσική (ας επιτρέψει ο αναγνώστης τον συσχετισμό), μεταλλάσσεται για πάντα κάτω από το μυστηριώδη νόμο της κβαντική περιπλοκής. Στην ουσία όλα όσα you experience (fuck it, no Greek work was good enough), τα παίρνεις μαζί σου για πάντα, σε αλλάζουν για πάντα, σε κάνουν έναν καινούργιο άνθρωπο. Μέχρι να σε αλλάξει ξανά η καινούργια σου "κβαντική εμπειρία".
Έτσι κι εσύ, κι εγώ. Κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά σε κάτι, η τροχιά μας αλλάζει. Για πάντα. Και η τροχιά αυτού του κάτι αλλάζει και αυτή και παραμένει αλλαγμένη όσο μεγάλη απόσταση και αν πάρουν αυτό το κάτι και εσύ. Για πάντα. Στην ουσία, "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο" και αυτός ο λόγος είναι η καινούργια σου τροχιά.
Έχοντας εδώ και χρόνια απαξιώσει την παρωχημένη κατηγοριοποίηση του κόσμου σε "καλό" και "κακό", δεν περνάω ούτε στιγμή κρίνοντας την καινούργια μου τροχιά. Είναι αυτή που είναι και με αυτή θα κάνω βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης, μέχρι να αλλάξει ξανά. Και όταν αλλάξει ξανά, θα την αγαπήσω και την καινούργια μου περιστροφή γύρω από τον άξονά μου γιατί στο τέλος της ημέρας, είναι εγώ. Είναι εσύ. Είναι όλοι οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που σε έκαναν ότι είσαι.
Και όσο βολτάρω ανάμεσα σε ποδήλατα, κυρίες με σκυλάκια, πλανόδιους πωλητές ποπ κορν και μουσικούς σταλμένους από τη θάλασσα, δεν θα σταματώ να σκέφτομαι πόσο γαμάτο είναι να είσαι ένα συμπαντικό μόριο, υποκείμενο της διαγαλαξιακής μπάντας που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και που η μόνη της έγνοια είναι να "σπινάρει" χορεύοντας γύρω από άστρα και γύρω από τον εαυτό της.
--
Υ.Γ. Για χρόνια προσπαθούσα να πετάξω από πάνω μου "το κολάζ". Ήρθε η ώρα να αγαπήσω το κολάζ όπως είναι και να καλοδεχτώ όλα τα καινούργια του κομμάτια.
αλλαζειτυχαια η τροχιά ή υπαρχει καποια αιτία;
ReplyDelete